La Suda Nederlando, kiu restis sub hispana, katolika rego, ludis gravan rolon en disvastigo de baroka skulptaĵo en Norda Eŭropo. La Romkatolika Kontraŭreformacio postulis ke artistoj kreu pentraĵojn kaj skulptaĵojn en preĝejaj kuntekstoj kiuj parolus al la analfabeto prefere ol al la bone informita. La Kontraŭreformacio emfazis certajn punktojn de religia doktrino, kiel rezulto de kiu certa preĝejmeblaro, kiel ekzemple la konfesejo akiris pliigitan gravecon. Tiuj evoluoj kaŭzis akran pliiĝon en la postulo je religia skulptaĵo en la Suda Nederlando.[17] Pivota rolo estis ludita fare de la brusela skulptisto François Duquesnoy kiu laboris por la plej granda parto de sia kariero en Romo. Lia pli kompleksa barokstilo pli proksime al tiu de la Klasikismo de Bernini estis disvastigita en la Suda Nederlando tra lia frato Jerôme Duquesnoy (II) kaj aliaj flandraj artistoj kiuj studis en lia metiejo en Romo kiel ekzemple Rombaut Pauwels kaj eventuale Artus Quellinus la Maljuna. 18][19]

La plej elstara skulptisto estis Artus Quellinus la Maljuna, membro de familio de famaj skulptistoj kaj farbistoj, kaj la kuzo kaj majstro de alia eminenta flandra skulptisto, Artus Quellinus la Pli Juna. Naskita en Antverpeno, li pasigis tempon en Romo kie li iĝis konata kun loka baroka skulptaĵo kaj tiu de lia samlandano François Duquesnoy. Sur lia reveno al Antverpeno en 1640, li kunportis novan vizion de la rolo de la skulptisto. La skulptisto jam ne devis esti ornamisto sed kreinto de totala artaĵo en kiu arkitekturaj komponentoj estis anstataŭigitaj per skulptaĵoj. La preĝeja meblaro iĝis okazo por la kreado de grandskalaj kunmetaĵoj, integrigitaj en la preĝejan internon.[4] De 1650 pluen, Quellinus laboris dum 15 jaroj pri la nova urbodomo de Amsterdamo kune kun la ĉefarkitekto Jacob van Campen. Nun nomita la Reĝa Palaco sur la Digo, tiu konstruprojekto, kaj aparte la marmorornamadoj kiujn li kaj lia metiejo produktis, iĝis ekzemplo por aliaj konstruaĵoj en Amsterdamo. La teamo de skulptistoj kiujn Artus kontrolis dum sia laboro sur la Amsterdama urbodomo inkludis multajn skulptistojn, plejparte de Flandrio, kiuj iĝus gvidaj skulptistoj en sia propra rajto kiel ekzemple lia kuzo Artus Quellinus II, Rombout Verhulst, Bartholomeus Eggers kaj Gabriël Grupello kaj verŝajne. ankaŭ Grinling Gibbons. Ili poste disvastigus lian barokan idiomon en la Nederlanda Respubliko, Germanio kaj Anglio.[20][21] Alia grava flandra baroka skulptisto estis Lucas Faydherbe (1617-1697) kiu estis de Meĥleno, la dua grava centro de baroka skulptaĵo en la Suda Nederlando. Li trejnis en Antverpeno en la metiejo de Rubens kaj ludis gravan rolon en la disvastigo de Altbaroka skulptaĵo en la Suda Nederlando.[22]

Dum la Suda Nederlando atestis kiel kruta malkresko en la nivelo de la produktado kaj reputacio de sia pentraĵlernejo en la dua duono de la 17-a jarcento, skulptaĵo anstataŭigis pentraĵon en graveco, sub la impulso de hejma kaj internacia postulo kaj la masiva, alta- kvalita produktado de kelkaj familiaj laborrenkontiĝoj en Antverpeno. Aparte, la laborrenkontiĝoj de Quellinus, Jan kaj Robrecht Colyn de Nole, Jan kaj Cornelis van Mildert, Hubrecht kaj Norbert van den Eynde, Peter I, Peter II kaj Hendrik Frans Verbrugghen, Willem kaj Willem Ignatius Kerricx, Pieter Scheemaeckers kaj Lodewijk Willemsens produktis vasta gamo de skulptaĵoj inkluzive de preĝejo meblaro, funebraj monumentoj kaj malgrandskala skulptaĵo efektivigita en eburo kaj daŭremaj arbaroj kiel ekzemple bukso.[17] Dum Artus Quellinus la Maljuna reprezentis la altan baroko, pli eksubera fazo de la baroko referita kiel malfrubaroko komenciĝis de la 1660-aj jaroj. Dum ĉi tiu fazo la verkoj iĝis pli teatraj, manifestitaj per religia-ekstazaj reprezentadoj kaj abundegaj, okulfrapaj ornamadoj.